Wikipedia

Результаты поиска

четверг, 26 октября 2017 г.

პაბლო პიკასო

                                                         



Похожее изображение

პაბლო რუის ი პიკასო, ესპანელი მხატვარი და სკულპტორი. მე-20 საუკუნის ხელოვნების ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ფიგურა, ჟორჟ ბრაკთან ერთად კუბიზმის დამფუძნებელი.
სრულიადში იხილეთ მისიშემოქმედება 
სწავლობდა მამასთან, ხ. რუისთან, ლა-კორუნიეს (1894-95), ბარსელონის (1895-იდან) და მადრიდის (1897-98) ნატიფი ხელოვნების სკოლებში. 1904-იდან თითქმის მუდმივად პარიზში ცხოვრობდა. 1900-იან წლებში უკვე შეიქმნა თავისი პირველი მნიშვნელოვანი ე. წ. „ცისფერი პერიოდისა“, 1901-04, და „ვარდისფერი პერიოდის“, 1905-06 ნამუშევრები. მათში არის გადმოცემული ღატაკთა და მიუსაფართა (ბრმები, მათხოვრები, მაწანწალები) ტრაგიკული მარტოობის განწყობილება. მომდევნო წლებში კომედიანტთა სახეებში მხატვარმა გვიჩვენა ადამინსა და სამყაროს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის ტრაგიზმი, მოგვცა სახეთა სოციალურ-ფსიქოლოგიური დახასიათება „მოხუცი მათხოვარი ბიჭათნ ერთად“ 1903; „გოგონა ბურთზე“ 1905, ორივე — ა. პუშკინის სახელობის სახვითი ხელოვნების მუზეუმშია მოსკოვში. 1907-იდიდან პაბლომ კავშირი გაწყვიტა მსოფლიო ფერწერის რეალისტურ ტრადიციებთან, თუმცა ამის შემდეგაც იგი ბევრჯერ დაუბრუნდა რეალიზმის და კლასიკურად შეუხამა იგი ავანგარდიზმის ყველაზე უკიდურეს ექსპერიმენტებს. პაბლომ ძალზედ მტკივნეულად განიცადა ბურჟუაზიული საზოგადოების კრიზისი; კაპიტალიზმის პირობებში მხატვარი ვერ ხედავდა ძალას, რომელიც წინ აღუდგებოდა ამ საშიშ სინამდვილეს. ამ პერიოდში პაბლომ ჟ. ბრაკთან ერთად შექმნა ახალი მიმდინარეობა — კუბიზმი. დანაწევრებული სიბრტყის კომბინაციებით მხატვარი უარყოფს რეალურ სინამდვილეს. იგი არღვევს საგნების გრძნობად-მხედველობით სახეებს, თუმცა კუბიზმის პერიოდის ზოგიერთი ნამუშევარი მოკლებული არ არის დახვეწილ დეკორატიულობას და ემოციურ ჟღერადობას „ქალი მარაოთი“ 1909 ა. პუშკინის სახელობის სახვითი ხელოვნების მუზეუმი მოსკოვი. 





Похожее изображение
               
 პაბლო პიკასოს ნამუშევარი, დაწერილია 1937 წ. ესპანეთის რესპუბლიკის მთავრობის შეკვეთით, რათა გამოეფინათ იგი 1937 წლის საერთაშორისო ექსპოზიციაზე. ნამუშევარი შექმნილია კუბიზმის სტილში და მასზე ასახულია გენრიკის დაბომბვა.



კუბიზმი — მნიშვნელოვანი და გავლენიანი ავანგარდული ხელოვნების მიმდინარეობა, რომელმაც რევოლუცია მოახდინა ევროპულ მხატვრობასა და სკულპტურაში მე-20 საუკუნის დასაწყისში.
კუბისტური ნამუშევრებში, ობიექტები დაშლილია, ანალიზირებული და ხელახლა აწყობილი აბსტრაქტულ ფორმაში — ობიექტთა რაიმე კუთხიდან აღწერის ნაცვლად ხელოვანი სუბიექტს აღწერს მრავალი კუთხიდან ერთბაშად, რათა წარმოაჩინოს საგანი უფრო ღრმა კონტექსტში. ხშირად ზედაპირების გადაკვეთა იმდენად ჩახლართულია, რომ ის რაიმე შინაარსის სიღრმეს არ გადმოსცემს. უკანა ფონი და თავად ობიექტის ან ფიგურის სიბრტყეები ერთმანეთში ირევა, რაც არამკაფიო გამჭვირვალე სივრცეს ჰქმნის, დამახასიათებელს კუბიზმისთვის. ეს იყო სრულყოფილი და მკაფიოდ განსაზღვრული აესთეტიური მიმდინარეობა.


1909, ფერნანდა ოლივიეს პორტრეტი
 პაბლო პიკასო – Pablo Picasso (1881-1973)



                                                   
- პაბლო პიკასოს ცხოვრებისეული გამონათქვამები

1. ვინც ფიქრობს რომ შეუძლია, მას შეუძლია, ვინც ფიქრობს რომ არ შეუძლია – მას არ შეუძლია.რაოდენ სამწუხაროც არ უნდა იყოს, ასეთია შეუბრალებელი ბუნების წესი.
2. ყოველი ბავშვი- მხატვარია.რთული ისაა,რომ დარჩეს მხატრვად მას შემდეგ,რაც გაიზრდება.
3. ყველაფერი რისი წარმოდგენაც შესაძლებელია რეალურად არსებობს.
4. ხელოვნება არის ტყუილი, რომელიც სიმართლეს გვაზიარებს.
5. მხოლოდ ის საქმე გადადეთ ხვალისთვის, რომ გსურთ სიკვდილის შემდეგ გაუკეთებელი დაგრჩეთ.
6. როდესაც ბავშვი ვიყავი დედამ მითხრა: თუ ჯარისკაცი გახდები გენერალი გამოხვალ,თუ მღვდელი იქნები, შეიძლება რომის პაპი გახდე. მაგრამ მე მხატვრობა ავირჩიე და გავხდი – პიკასო.
7. შეისწავლეთ წესები, როგორც პროფესიონალმა, რათა შეძლოთ მათი დარღვევა ხელოვანივით.
8. მე ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც არ შემიძლია იმისთვის, რომ ვისწავლო მისი კეთება.
9. მე ვისურვებდი ვცხოვრობდე, როგორც ღარიბი ადამიანი ფულით.

10. ძალიან ბევრი დროა საჭირო იმისთვის, რომ ახალგაზრდა გახდე.
                                                       











ნიკო ფიროსმანი

                                                   ნიკო ფიროსმანი

                                                       

ნიკო (ნიკოლოზ) ასლანის ძე ფიროსმანაშვილი (ნიკო ფიროსმანი) (დ. 1862, სოფ. მირზაანი ― გ. 1918თბილისი) — ქართველი პრიმიტივისტი მხატვარი.
                           
მოკლე ბიოგრაფიული ინფორმაცია.
ნიკო ფიროსმანი არის ის,ვინც ქართველებს ასე გვეამაყება. იგი იყო თვითნასწავლი მხატვარი, რომელმაც გამოიგონა ახალი ფერწერის ახალი ტექნიკა, რომელშიც წვლილი მიუძღვის არა მხოლოდ მის დიდი ნიჭს, არამედ სიდუხჭირესაც. იგი თავისი პრივიტიზმით ერთ-ერთი გამორჩეული იყო მსოფლიო მხარტვრებს შორის მაგრამ როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი ის ძალიან ღარიბულად ცხოვრობდა და და ეს გახლდათ მისი გარდაცვალების ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი.სიცოცლის ჟამს ნიკო არ იყო დაფასებული ქართველი ხალხის მიერ. 


ფიროსმანის აღმოჩენა
მე-20 საუკუნის დასაწყისისთვის ნიკო უკვე დუქანში აქტიურად მუშაობდა. დუქანში ნაშოვნი ფულით ირჩენდა თავს და საღებავებს ყიდულობდა.თითქმის ყველა დუქანში დაიკავა ადგილი ნიკოს ნახატებმა. დღითიდღე უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ამჩნევდა ნიკოს ნიჭს და მის განსხვავებულ ხედვას. თუმცა სამწუხაროდ ამან გავლენა ვერ იქონია ნიკო ფიროსმანის მატერიალურ მდგომარეობაზე.მან ქართველი ხალხის აღიარება სიცოცხლეში ვერ მოიპოვა და გაუსაძლისი პირობების გამო ქართველმა ერმა გენიალური მხატვარი დაკარგა. 

Картинки по запросу ნიკო ფიროსმანი მარგარიტა

მარგარიტა, საიდან მოდის ლეგენდა...
ფიროსმანის ერთ-ერთ ნახატს წარმოადგენს ახალგაზრდა ქალბატონის პორტრეტი „მარგატიტა“, იგი იყო ბევრი რომანტიული ნაწარმოებისა თუ პოემის ავტორების შთაგონების წყარო.ცნობილია, რომ მარგარიტა იყო ფრანგი მოცეკვავე. იგი საქართველოში ჩამოვიდა 1905 წელს და შეხვდა ნიკო ფიროსმანს. ნიკალას იგი თავდავიწყებით შეუყვარდა და მისი გულის მოსანადირებლად გაყიდა სახლი და ამ ფულით ვარდები უყიდა მოცეკვავე ქალბატონს.ვინ იყო, რომ ქალი, რომელიც ნიკო უყვარდა და რომელიც იყო მისი უკვდავი მისი ტილოს მუზა? ამის შესაახებ ჩვენთვის თითქმის არაფერია ცნობილი.მხატვრის თაყვანისმცემელი წერს რომ ნიკომ არ იცოდა რაიყო სიყვარული სანამ მუშტაიდის ბაღში, კაფე შაიტანში არ ნახა ფრანგი ქალბატონი რომელიც„მაზურკაზე“ მღეროდა და ცეკვავდა.. ნიკო „დასნეულდა“..იგი მისმა სიყვარულმა დაატყვევა...ნიკოს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა,შეიძლება ითქვას რომ ერთადერთი რასაც ნიკომ ცხოვრება შეალია მარგარიტა იყო. ერთ დღეს ნიკომ აღმოაჩინა რომ მარგარიტამ მიატოვა და საფრანგეთში წავიდა, რადგან ხვდებოდა რომ ვარდების ზღვის გარდა ნიკოს მისთვის არაფრის მიცემა არ შეეძლო.ამ მოლენების შემდეგ ნიკომ თავისი ბედი ვაჭრობაში სცადა. სხვადასხვა სოციალური ფენის ხალხი მოდიოდა დუქანში სადაც ნიკალას დახატვას სთხოვდნენ. სწორედ ეს იყო ნიკო ფიროსმანის ერთ-ერთი და შეიძლება ითქვას უმთავრესი შემოსავლის წყარო.



ის რაც ხელოვნებაში მეცხრამეტე საუკუნემ მოიტანა ფიროსმანისთვის უფრო ადრე გახდა ცნობილი, ვიდრე ეს ევროპამ გაითავისა. სიახლე კი იმ ახალ სტილში, ახალ გამოხატვის სფეროში ვლინდებოდა რამაც ხელოვნებას ახალი ღირებულებები შესძინა, ეს ღირებულებები კი ძირითადად ინდივიდზე გადიოდა და ხელოვნებაც ნელ-ნელა უფრო სუბიექტური ხდებოდა, ვიდრე ის ადრეულ რეალობაში იყო, ეს სუბიექტივიზმიც სხვადასხვა ასპექტში ვლინდებოდა. არატრადიციული აღქმა გარე რეალობისა და მისი ამავე ფორმებით გადმოცემა ზოგჯერ მიზანმიმართული ხერხი იყო ხელოვანებისთვის, ზოგისთვის ეს საკუთარი თავის გამოვლენის არსებითი მნიშვნელი იყო, ზოგჯერ კი ის აუცილებელი ინსტინქტი, რაც ეპოქამ მოიტანა.
ახალმა ეპოქამ თავისთავად ახალი სტილები დაბადა მხატვრობაში, აქ მათ ჩამოთვლას არ დავიწყებ, და რადგანაც ფიროსმანზე ვსაუბრობთ აუცილებლად უნდა ვახსენოთ პრიმიტივიზმი, რომლის ჭრილშიც ათავსებენ ნიკო ფიროსმანაშვილის შემოქმედებას, თუმცა იმის თქმა რამდენად პრიმიტივიზმი იყო ეს ყველაფერი ერთი შეხედვით არ შეიძლება. მიუხედავად იმისა, რომ მის ნახატებში თითქმის არ არსებობს აკადემიური სტილი, ფიროსმანი მაინც უზომოდ კულტურულია, მთავარი ხერხი კი ლაკონიზმია, რაც სიცივესთან ერთდ სითბოს ქმნის და უფრო მეტად ადამიანურია ვიდრე აია სოფია.
ასეთი ადამიანურობა და ღრმა კულტურა გამოჩნდა ფიროსმანის „მეთევზეშიც“. ნახატი იმდენად მრავალპლანიანია, რომ მისთვის პრიმიტიულის წოდება ალბათ მოსარიდებელია. პირველ რიგში საინტერესოა ფონი, რომელიც, როგორც აღმოჩნდა სივრცეც არის და სიბრტყეც. თანაც ასეთი შავი ყველა სხვა შემთხვევაში დამაბნეველი იქნებოდა, თუმცა აქ ფერი არ არის ჩაკეტილი საზღვრის აღმნიშვნელი, მასში თავისუფლად შეიძლება შესვლა, მიუხედავად იმისა რომ მასთან ერთად კიდევ ერთი მასიური ფერი დევს წითლის სახით. ყველა სხვა შემთხვევაში ალბათ წითელი შავის ჩამკეტი უნდა ყოფილიყო, ან ის ვერ შეინარჩუნებდა წონასწორობას შავზე, მაგრამ ფიროსმანთან შავი სივრცეცაა და წითელი კი გამჭვირვალე, ამიტომ აქ ყველაფერი დასაშვებია. შავს კიდევ ერთი დატვირთვაც აქვს, ის არის ღამე, რითაც სურათი კიდევ უფრო მეტ მისტიურობას იძენს ვიდრე წარმოგვიდგენია, თანაც მაშინ როცა ეს უბრალო მეთევზის სცენაა თევზით ხელში, თანაც ეს თევზი ჯერ კიდევ ცოცხალია, ამ ეფექტს მისი სისველე ქმნის. მეტ სიცივეს კი შავი წყალი, თეთრი ნაწიბურებით, ცალკე შავი წყალი ალბათ მრავლის მთქმელი არ გამოვიდოდა, ყოველშემთხვევაში იმდენად ცივი არ იქნებოდა რომ შეეჟრჟოლებინე. ფიროსმანმა კი ეს ყველაფერი გააცოცხლა, ის ნახატზე, მხოლოდ მხატვრული ხერხებით, დაგეგმილად კი არ ქმნის ეფექტს (როგორც ვიცით ფიროსმანმა სულაც არ იცოდა ეს მხატვრული ხერხები), არამედ მხატვრული აღქმითა და გრძნობით გადმოაქვს სიცოცხლე ტილოზე, ამის შემდეგ კი ყველაფერი ნათელია. მინიმალური მონასმით აღწევს სასურველ შედეგს, ფიროსმანს არ სჭირდება არაფერი რთული, სიმარტივე იმდენად ჰარმონიული და მრავლისმთქმელია მისთვის, რომ თავს კომფორტულად გრძნობს.
კიდევ ერთი საინტერესო ფაქტორი მეთევზის დგომა და მისი გამოსახვის ფრესკისეული სტილია, ფიროსმანს მეტი ეფექტისთვის არც შარავანდედი დავიწყებია და კარგი ყვითელი ფერიც შემოიტანა ნახატში. მეთევზის დგომის მანერა და ყვითელი ქუდი-შარავანდედი წმინდანის ასოციაციას იწვევს, თუმცა ფრესკისეული გაშეშებული პოზა აქ არ გვხვდება, ეს არის დინამიური ფიგურა, ამ პლასტიურობის ეფექტს კი პერანგის დრაპირება, წითელი ფერის ტონალური ცვლილებები ქმნის.
ამრიგად, „მეთევზე“ რჩება თანამედროვეობის იმ არაჩვეულებრივ შედევრად, რისი მიღწევაც არაერთმა მხატვარმა სცადა. მთავარი კი ლაკონიზმია, რომელიც უფრო მეტად აწმინდავებს ეფექტს ვიდრე ეს ფიროსმანის თანამედროვე შემოქმედებისთვის იყო მოსალოდნელი. სრულყოფილების (რა თქმა უნდა ეს სიტყვა პირობითია) ეფექტს კი სიმარტივესთან ერთად ნახატის პოლიფონიურობა ქმნის, რაც იძლევა მთლიანობის შედეგს.





     

ლეონარდო და ვინჩი


   
ლეონარდო და ვინჩი (Leonardo Di Ser Piero Da Vinci) დაიბადა 1452 წელს პატარა სოფელში, რომელსაც ერქვა -ვინჩი. იგი იყო ნოტარიუსისა და გლეხის ქალის უკანონო შვილი. მომავალი გენიოსის მამა, პიერო და ვინჩი მდიდარი ნოტარიუსი და მიწათმფლობელი, იყო ყველაზე ცნობილი ადამიანი ფლორენციაში, ხოლო მისი დედა – კატერინა, უბრალო გლეხი იყო. 1466 წელს, 14 წლის ასაკში ლეონარდო და ვინჩიმ სწავლა დაიწყო ვეროკიოს სახელოსნოში. 20 წლის ასაკში ის უკვე ჩამოყალიბებული მხატვარი იყო. შეიძლება ითქვას, რომ ლეონარდო უმეტესწილად თავისით სწავლობდა. ლეონარდო და ვინჩი რამდენიმე პროფესიას ფლობდა, იგი ერთდოულად მხატვარი, სკუპტორი, არქიტექოტორი, მეცნიერი და ინჟინერი იყო. სიცოცხლის ბოლომდე და ვინჩი დიდხანს მოგზაურობდა. 1513 წლიდან 1519 წლამდე ის მონაცვლეობით ცხოვრობდა რომში, პავიში, ბოლონიაში და საფრანგეთში სადაც იგი გარდაიცვალა. ლეონარდო და ვინჩი უნიკალური იყო: არც მის მოღვაწეობამდე, არც მისი მოღვაწეობის შემდეგ, ისტორიაში არ არსებობდა მსგავსი ადამიანი, ყველაფერში გენიალური.
Картинки по запросу ლეონარდი და ვინჩი

მონა ლიზა მე_16 საუკუნის შედევრია. შესრულებულია ლეონარდო დავინჩის მიერ ზეთის საღებავით. ეს ხელოვნების ნიმუში ასახავს საიდუმლებით მოცულ ქალს, რომელიც ირონიული ღიმილით უმზერს მნახველს.
ცნობილია, რომ პორტრეტი ეკუთვნის ფლორენციელი მდიდარი ვაჭრის ცოლს, ლიზა გერარდინის. ''მონა'' კი თანამედროვე იტალიურში ქალბატონს ნიშნავს. მონა ლიზა მეთექვსმეტე საუკუნეში სულაც არ ყოფილა განსჯის საგანი და არც განსაკუთრებული ინტერესი არ დაუმსახურებია. უცნაურია, მაგრამ 1503 წელს საფრანგეთის მეფემ პორტრეტი შეიძინა და აბაზანაში დაკიდა, რაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს იმას, რომ პორტრეტს ყურადღება არ მიუპრია. დღესდღეობით კი მილიონობით მნახველი სტუმრობს ლუვრს მხოლოდ იმიტომ, რომ დავინჩის ''მონა ლიზათი'' დატკბნენ. მეცნიერები და ხელოვნებათმცოდეები ცდილობენ ორი უდიდესი საიდუმლოება გაშიფრონ '' მონა ლიზას'' შესახებ. ვინ არის პორტრეტზე ასახული არსება? ( ვწერ არსებას, რადგან არსებობს მოსაზრება, რომ იგი არის კაცი, ცხოველი, ქრისტე და ა.შ) და რა არის მისი დამცინავი ღიმილის მიზეზი ან მიზანი.
იტალიელეიბი ამბობენ, რომ მონა ლიზა იტალიელი ვაჭრის ცოლია და ეს ინფორმაცია მის ვინაობასთან დაკავშირებით ყველაზე გავრცელებულია, თუმცა არსებობს სხვა მოსაზრებები, რომლებიც დასაბუთებულია.
არის მოსაზრება, რომ მონა ლიზა ლეონარდოს ავტოპორტრეტია, რადგან ლეონარდოს სახის ნაკვთები ანალოგიურია პორტრეტზე გამოსახული ქალის სახისა.
ბრიტანულმა გამოცემამ ''The Telegraph'' გაავრცელა ინფორმაცია, რომ მეცნიერებმა ახალი აღმოჩენები გააკეთეს. მათ ''მონა ლიზას'' დაკვირვება დაიწყეს ჰორიზონტალურ პოზიციაში და აღმოაჩინეს, რომ ნახატზე გამოსახულია ლომის თავი, ნიანგი და გველი, რომელიც ქალის მარცხენა ხელიდან გამოდის. ახალი აღმოჩენები ნახატს შინაარსობრივად ცვლის. ზოგიერთი მეცნიერი თვლის, რომ გველი, რომელიც ქალს ხელში უკავია ასოცირებულია შურთან, და შეგვიძლია, ჯოკონდას ღიმილიც შურს მივაწეროთ, თუმცა ამ მოსაზრებას უამრავი კრიტიკოსი ჰყავს. მეცნიერები იშველიებენ ლეონარდო დავინჩის სიტყვებს, რომელიც მან ''მონა ლიზას'' შესახებ დაწერა : '' მე მას მივეცი ავაზას ტყავი და ის ქმნილება კლავს ლომს შურით'', ამიტომაც გამორიცხული არაა მონა ლიზას საიდუმლო რამდენადმე დაკავშირებული იყოს ცხოველებთან.
რაც შეეხება ჯოკონდას იდუმალ ღიმილს ის ბევრისთვის ქცეულა შთაგონების წყაროდ და ბევრიც სასოწარკვეთილებაში ჩაუგდია. 1852 წელს ფრანგი ხელოვანი, ლუკ მასპერო სასტუმროს ოთახის აივნიდან გადახტა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ვერ შეძლო მონა ლიზას ღიმილის მიზეზი გაეგო.
ზოგიერთი ხელოვნებათმცოდნე მიიჩნევს, რომ დავინჩიმ მისივე გამოგონება, ''სფუმატოს'' ტექნიკა გამოიყენა, რაც ნახატს რამდენადმე აბუნდოვანებს და მნახველს აძლევს საშუალებას თავისივე ფანტაზიით განავრცოს იგი.
ასევე აღსანიშნავია ის, რომ როდესაც მთლიონაბაში უყურებ ნახატს შენ ამჩნევ ღიმილს, თუმცა თუკი მხოლოდ ტუჩებს სეხედავ ღიმილი ქრება. '''მონა ლიზას'' ღიმილი მაყურებლის პერსპექტივაზე და აღქმაზეცაა დამოკიდებული.
არსებობს ასეთი მოსაზრება, რომ როდესაც დავინჩი პორტრეტს ხატავდა, ქალმა მოიწყინა და დავინჩიმ მას გამრთობები მოუყვანა. ამით შეიძლება ჯოკონდას უცნაური ღიმილი აიხსნას, რადგან წარჩინებული ქალბატონები ხშირად ინებივრებდნენ თავებს გამრთობებით.
ისიც არსანიშნავია, რომ ჯოკონდას წარბები არ აქვს. ამის მიზეზი კი დადგენილია და სადაო აღარაა. რენესანსის ეპოქაში გაპარსული წარბები მოდურად ითვლებოდა ქალებში.
''მონა ლიზას'' შესახებ უამრავი სხვა მოსაზრება არსებობს და ალბათ კიდევ მრავალ საიდუმლოს ინახავს პორტრეტი.


Похожее изображение

          ყველა ეპოქა თავისებურად ასახავს საიდუმლო სერობის სიუჟეტს. შუა
საუკუნეების ოსტატი მინიმალური ხერხებით გადმოსცემს შინაარსს. მაშინ როდესაც რენესანსის ეპოქის მხატვარი ცდილობს წარმოადგინოს მომხდარი მოვლენა და მასში მონაწილე პერსონაჟები რეალურ ადამიანებად წარმოსახოს.
ლეონარდო და ვინჩის „საიდუმლო სერობა“ მაგიდის ერთ მხარეს მჯდომ ქრისტესა და მოციქულებს წარმოგვიდგენს. მოქმედება
ოთახში ვითარდება. მნახველს იმგვარი შთაბეჭდილება ექმნება, თითქოს თავად ამ ოთახში მაგიდის პირისპირ დგას და უშუალოდ აკვირდება პერსონაჯებს.
კომპოზიცია ისეა აგებული რომ, ქრისტეს თორმეტი მოწაფე სამკაციან ჯგუფს ქმნიან. ისინი ძალზე ცოცხალ, ბუნებრივ მოძრაობაში არიან გადმოცემული. ლეონარდომ კონკრეტული მომენტი გამოსახა, როდესაც ქრისტეს უკვე ნათქვამი აქვს - ერთი თქვენგანი გამცემსო. მხატვარი ამ სიტყვებზე ქრისტეს მოწაფეების რეაქციას ასახავს. მას აინტერესებს თითოეული მოწაფის, როგორც ადამიანის, საპასუხო რეაქცია, ემოცია მაცხოვრის მიერ წარმოთქმულ სიტყვებზე. ამას კი მხატვარი სხვადასხვა მოძრაობით, ჟესტებით გამოსახავს. ცნობილია, რომ ლეონარდო დაინტერესებული იყო „ჟესტების ენით“. იგი ამბობდა: „ადამიანის ჟესტები ისევე მრავალფეროვანია, როგორც მისი აზრების დინება“.

ფერწერული ნამუშევრები:
ნათლისღება (1472-1475) – უფიცის გალერეა, ფლორენცია, იტალია
ხარება (1475-1480) – უფიცის გალერეა, ფლორენცია, იტალია
ჯინევრა დე ბენჩი (1475) – ხელოვნების ეროვნული გალერეა, ვაშინგტონი, აშშ.
ბენუას მადონა (1478-1480) – ერმიტაჟი, სანქტ-პეტერბურგი, რუსეთი
მადონა ყვავილით (1478-1481) – ძველი პინაკოთეკა, მიუნხენი, გერმანია
მოგვთა თაყვანისცემა (1481) – უფიცის გალერეა, ფლორენცია, იტალია
კლდეთა მადონა (1483-1486) – ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი
ქალი ჯერმელინით (1488-1490) – ჩარტორისკის მუზეუმი, ვარშავა, პოლონეთი
მისუკოსის პორტრეტი (1490) – პინაკოთეკა ამბროზიანა, მილანი, იტალია
მადონა ლიტა (1490-1491) – ერმიტრაჟი, სანქტ-პეტერბურგი, რუსეთი
ლამაზი შუბლსაკრავი (1495-1498) ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი
საიდუმლო სერობა (1498) – სანტა მარია დელლე გრაციე, მილანი, იტალია
მადონა და ყრმა წმინდა ანასთან და წმინდა იოანე ნათლისმცემელთან ერთად (1499-1500) – ეროვნული გალერეა, ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი
მადონა თირისტარით 1501 – (ორიგინალი დაკარგულია)
მონა ლიზა (1503-1505/15070) – ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი
კლდეთა მადონა (1508) – ხელოვნების ეროვნული გალერეა, ვაშინგტონი, აშშ.
ლედა და გედი (1508) – (გადარჩენილია მხოლოდ ასლები – ყველაზე ცნობილი) ბორგეზეს გალერეა, რომი იტალია
მადონა და ყრმა წმინდა ანასთან ერთად (1510) – ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი
წმინდა იოანე ნათლისმცემელი (1514) – ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი
ბახუსი (1515) – ლუვრის მუზეუმი, პარიზი, საფრანგეთი

პაბლო პიკასო

                                                          პაბლო რუის ი პიკასო, ესპანელი მხატვარი და სკულპტორი. მე-20 საუკუნის ხელოვნე...